Μαθήματα καταναλωτισμού για αρχάριους

Χθες το απόγευμα, γυρνώντας από την παιδική χαρά με τη δίχρονη κόρη μου, έτυχε να περάσουμε έξω από ένα περίπτερο, από αυτά που μοιάζουν με super market. Δεν ήταν η πρώτη φορά που περνάγαμε από εκεί και ποτέ δεν της είχε προξενήσει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αυτή τη φορά όμως σταμάτησε, το θαύμασε :"Α! ένα ωαίο πειπτεάκι!" και συνέχισε: "Πάμε να πάουμε ένα νεάκι!". Αρχικά μου έκανε εντύπωση, γιατί μόλις πριν λίγο της είχα δώσει και είχε πιει από το ποτηράκι της, αλλά μετά κατάλαβα τι είχε συμβεί. Την προηγούμενη ακριβώς μέρα πηγαίνοντας κάπου με το αμάξι, μου ζήτησε νερό και επειδή δεν είχαμε μαζί μας, σταματήσαμε σ' ένα περίπτερο και αγοράσαμε ένα μπουκαλάκι.  Μάλιστα, όσο ψάχναμε να βρούμε περίπτερο ανοιχτό, επειδή ήταν ανυπόμονη, της έλεγα ότι ψάχνω να βρω το πιο ωραίο περίπτερο.
Έτσι, όταν το παιδί είδε ένα περίπτερο και μάλιστα ωραίο, αμέσως της προέκυψε η ανάγκη να αγοράσουμε ένα νεράκι. Όχι γιατί δίψαγε, αλλά γιατί το περίπτερο είναι ωραίο, έχει πολλά χρώματα και πολλά πράγματα. Εννοείται ότι όταν της έδωσα το ποτηράκι της να πιει, μου το έδωσε πίσω. Της εξήγησα λοιπόν τότε ότι αφού δεν διψάει, δεν υπάρχει κανένας λόγος να αγοράσουμε νερό, αλλά και αν δίψαγε πάλι θα είχαμε το ποτηράκι της και πως αν ξοδεύαμε χρήματα σε κάτι που δεν το χρειαζόμαστε πραγματικά, τότε  θα είχαμε λιγότερα χρήματα να αγοράσουμε κάτι που πραγματικά χρειαζόμαστε, όπως π.χ. το γάλα της. Κάποιοι (και πρώτη απ' όλους η γυναίκα μου) θα πουν ότι είναι πολύ μικρή ακόμα και κακώς της λέω τέτοια πράγματα, αλλά πιστεύω ότι από πολύ νωρίς πρέπει να μάθει να αντιστέκεται στις παγίδες του υπερκαταναλωτισμού, γιατί αλλιώς φοβάμαι ότι θα δυστυχήσει στη ζωή της.